I'm Padmé #5

Padmé

Szłam za Lukiem, Luke co chwile odwracał się do mnie.

-Ile jeszcze będziesz się tak odwracał?-spytałam.

-Eee...nie wiem. A co?-powiedział Luke.

-Nic.-powiedziałam.

Luke odwrócił się do mnie.

-Powtórzyć mam pytanie czy co?

-Nie, tylko nie umie zrozumieć tego, że jesteś moją mamą.

-Przyzwyczajisz się.

-Mam taką nadzieje.

Luke

-Ciociu Beru!-krzyknąłem-Jesteśmy już!

-Jacy wy?-spytała ciocia Beru.

-No ja i Padmé.-powiedziałem.

-Padmé?-powiedziała ciocia Beru.

-Naberri.-powiedziała za moimi plecami Padmé-Miło mi cię poznać Beru.

Ciocia Beru patrzyła na Padmé ze szokiem i zdziwieniem.

-Yyy...ciociu?-powiedziałem.

-Eee...siadajcie już do stołu.

Ja i Padmé (mama) poszliśmy w stronę jadalni.

-Ciocia Beru cię poznała?-powiedziałem-Tak?

-Tak.-powiedziała Padmé

                                                                              ***

Ciocia Beru i wujek Owen cały czas milczeli.

-Kogoś mi przypominasz.-przerwał ciszę wujek Owen.

-Hu? Może, a może i nie?-powiedziała Padmé.

-Wujku Owenie.-powiedziałem.

-Tak Luke?

-Mam małe pytanie.

-Jakie?

-Jaki moja mama miała zawód?

-I to chcesz wiedzieć?!

-Yyy...tak?

-Bo co ci to?

-A tak się pytam.

-Twoja mama była politykiem.-powiedziała ciocia Beru.

-Politykiem?

-Tak.

-Ale jak? Z stąd?

-Nie. Twoja mama była wychowywana na planecie Naboo...

-A jak poznała mojego ojca?-weszłem w słowo cioci Beru.

-Luke!-krzyknął  na mnie wujek Owen.-PO CO CI TO DO CHOLERY?!!

-A nie może wiedzieć?-odezwała się Padmé.

Wszyszczy na nią spojrzeliśmy (czyli ja, wujek Owen i ciocia Beru).

-Zapomniałem, że ona tu nadal siedzi.-pomyślałem.

-No co?-powiedziała Padmé-Nie może się on tylko spytać? Skoro nie znał swoich rodziców.

-No może.-powiedziała ciocia Beru.

-Jak wiem, twoja mama miała jakąś dyplomatyczną sprawę to załatwienia, kiedy jej statek miał awarie i wleciała w przestrzeń tej planety, jej statek rozbił się na polu na którym ja i twój ojciec pracowaliśmy. Twój tata uratował twoją mamę i zakochali się w sobie w mgnieniu oka.-powiedział wujek Owen.

Spojrzałem na siedzącą obok mnie Padmé, na jej twarzy widniał smutek.

-Jedzenie było pyszne.-powiedziała Padmé stając ze stołu-Czy mogłam bym zostać jakieś ubrania?

-Oczywiście.-powiedziała ciocia Beru.-Zaraz ci dam coś do ubrania.

-Dziękuje.

Padmé

Siedziałam w swoim pokoju (ten pokuj prawdy i bólu).

-Mam nadzieje, że Leia jest cała i zdrowa.-powiedziałam sama do siebie.

-Padmé...-usłyszałam głos.

-Tak, Luke.

-Skąd wiedziałaś, że to ja?

-Zgadywałam.

-Aha.

-A co przyszyłeś po kolejny całus?-powiedziałam żartobliwie.

Luke uśmiechnął się.

-Bardzo śmieszne.-powiedział Luke.

-Nie bawi cię to?

-A ni trochę.

-Serio?

-Serio. I przestań się śmiać.

-Dobra jak wolisz. A co chcesz?

-A chciałem z tobą porozmawiać.

-No to mów.

Usiadłam na łóżku, a Luke stał cały czas.

-Siadaj.-powiedziałam.

-Jesteś pewna?-powiedział Luke.

-Tak. Jak coś to cię walne.

-To postoje.

-Żartowałam.

Luke usiadł obok mnie.

-No to?

-Co?

-Chciałeś mi coś powiedzieć.

-A no tak.

-No.

-Dlaczego mnie tu zostawiłaś?

Westchnęłam.

-Po śmierci twojego ojca, po prostu bałam się, że będziesz straśnie podobny do ojca.

-I dlatego mnie tu zostawiłaś?

-Niestety tak. Nie miej do mnie za złe, ale zrobiłam to dla twojego dobra.

-Rozumiem.-powiedział Luke wstając.

-Syn...Luke.

-Tak?

-Wybacz mi za to,że cię tu zostawiłam.

-Nic się nie stało.

-Naprawdę?

-Naprawdę. Rozumiem, że nie mogłaś się mną opiekować.

-Wał. Myślałam, że zniesześ to...

Poczułam jak Luke się do mnie przytula i płacze.

-Spokojnie.

-Nie spokojnie.

-Luke.

-Nie,nie.

-Czuje, że to będzie długa noc.

Tadam! Piąty rozdział!!! Miłego czytania!!!!